Osoby, które zauważyły u siebie lub swoich bliskich pogorszenie funkcji poznawczych mogą skonsultować się ze specjalistami. Ustalą oni z czego mogą wynikać problemy, czy są odwracalne i jakie oddziaływania rehabilitacyjne podjąć, aby przywrócić dobre funkcjonowanie umysłu lub spowolnić postęp choroby, np. chorób otępiennych. Zaburzenia jakie leczymy to między innymi:
Ten ostatni objaw, uważany przez wiele osób za najbardziej typowy dla choroby Parkinsona, obserwowany jest u trzech na czterech pacjentów. Drżenie w tej chorobie może być nasilane przez emocje. Jego częstotliwość wynosi 4-6 na sekundę. Często występuje jednostronnie lub dominuje po jednej stronie. Trzeba jednak wyraźnie podkreślić, że przyczyn drżenia jest wiele i umiejętność oceny czy jest to choroba Parkinsona wymaga doświadczenia.
Choć, jak już wspomnieliśmy, najczęściej sprawcą wymienionych wyżej zaburzeń ruchowych jest choroba Parkinsona, to diagnoza musi być poprzedzona dokładnym badaniem, aby nie pomylić tej choroby z drżeniem samoistnym, otępieniem z ciałami Lewy’ego lub zanikiem wieloukładowym. By diagnoza była trafna potrzebne są więc doświadczenie i wiedza lekarza, ale także odpowiednie badania diagnostyczne, zwłaszcza w przypadku osób, które nie mają “klasycznych” (typowych) objawów. Tylko dzięki trafnej diagnozie możliwe będzie skuteczne leczenie. Zespół “Promente” będzie mógł pomóc także na przykład w uporaniu się z depresją, która często towarzyszy chorobie Parkinsona oraz zaproponować rehabilitację.
Parkinsonizm nie jest inną nazwą choroby Parkinsona, ale oznacza zespół objawów między innymi takich jak:
Objawy te mogą występować w:
Pierwsze objawy choroby Parkinsona zauważane są zazwyczaj w wieku 55-65 lat. Najwięcej pacjentów leczonych ma 60-70 lat, ale zdarza się także, że chorują nawet 30-latkowie. Jeśli objawy pojawiły się między 21, a 40 rokiem życia to dolegliwość określa się mianem choroby Parkinsona o wczesnym początku, jeśli przed 21 rokiem życie, to mamy do czynienia z parkinsonizmem młodzieńczym. Po raz pierwszy dolegliwość opisał James Parkinson w 1817 roku, ale znana jest od stuleci.
Chorobę powoduje ubytek neuronów istoty czarnej znajdującej się w śródmózgowiu pnia mózgu. Nie jest to duży obszar, ale dostarcza on do wielu rejonów mózgu dopaminę, dzięki której przekazywane są impulsy nerwowe pozwalające się poruszać oraz koordynować procesy ruchowe. Gdy neurony istoty czarnej szwankują konsekwencją jest niedobór dopaminy i przewaga aktywności neuronów glutaminergicznych, hamujących jądra wzgórza. Czynniki wywołujące te zmiany zwyrodnieniowe do chwili obecnej nie zostały dostatecznie poznane, jednak przynajmniej część z nich ma charakter genetyczny. Na chorobę Parkinsona choruje 1 procent populacji powyżej 65 roku życia, nieco częściej dolegliwość ta dotyczy mężczyzn. Badania pokazują, że w czasie kilkudziesięciu ostatnich lat częstotliwość zachorowań nie zmieniła się. Trzeba jednak pamiętać, że żyjemy dłużej i liczba chorych, tak jak liczba seniorów, będzie rosła. Stosowane obecnie nowoczesne leczenie, sprawia, że średnia długość życia osób chorujących na Parkinsona nie odbiega znacznie od długości życia innych seniorów.
Po okresie trwania objawów ruchowych mogą dołączyć zaburzenia pamięci i inne objawy uszkodzenia poznawczego powodujące otępienie i prowadzące do uzależnienia od otoczenia. Na pewnym etapie, objawy różnych chorób neurodegeneracyjnych zaczynają się mieszać. Im większy postęp choroby, tym więcej nowych dolegliwości.
Choroby Parkinsona nie da się wyleczyć, można jednak częściowo zahamować jej postęp poprzez leczenie objawowe. Pozwala ono zachować pacjentowi dość długo sprawność ruchową. Obecnie stosowane leki, to przede wszystkim lewodopa. Można sobie pomóc stosując także środki niefarmakologicznie.
Objawy choroby pojawiają się i narastają bardzo powoli w ciągu kilku, kilkunastu lat. Na początku pacjenci zauważają u siebie spowolnienie ruchowe, niezgrabność ruchów. Dosyć charakterystycznym objawem jest mikrografia, czyli bardzo drobne pismo, u osób, które do tej pory stawiały litery normalnej wielkości. Spowolnione są także procesy psychiczne. Pojawiają się zaburzenia równowagi. Chorzy często łączą początkowe objawy z chorobami stawów, mięśni, reumatyzmem lub sądzą, że to zmiany związane ze starzeniem.
Czasami choroba ma mniej typowy początek. Zaczyna się bólem ręki albo barku, który trudno wyjaśnić. Wcześniej może występować depresja, ogólne osłabienie, rzadziej problemy z pamięcią. U niektórych pacjentów objawy pojawiają się po przykrym doświadczeniu życiowym, po okresie dużego występować depresja, ogólne osłabienie, rzadziej problemy z pamięcią. U niektórych pacjentów objawy pojawiają się po przykrym doświadczeniu życiowym, po okresie dużego obciążenia emocjonalnego lub wysiłku. Uważa się, że choroba rozwijała się już przed tym zdarzeniem, ale ujawniła się dopiero po, ponieważ w czasie takich trudnych okresów zwiększa się zużycie dopaminy i innych neuroprzekaźników.
W “Promente” podchodzimy do leczenia kompleksowo. Pacjenci mogą liczyć na opiekę neurologa, psychiatry i neuropsychologa. W Centrum prowadzone są także badania naukowe, co daje naszym pacjentom dodatkowe możliwości w zakresie diagnozy i leczenia.
