Poradnia Parkinsonowska w Centrum Neurologii, Psychogeriatrii i Neuropsychologii „Promente” powstała, aby otoczyć kompleksową opieką medyczną osoby cierpiące na choroby, w których występuje parkinsonizm, czyli mówiąc najogólniej specyficzne zaburzenia ruchowe.
Nasi specjaliści z zakresu neurologii (zobacz: neurologia ogólna), psychiatrii (zobacz: psychiatria 60+) i neuropsychologii (zobacz: neuropsychologia) zdiagnozują daną osobę, zaproponują leczenie, a także rehabilitację. Musi być ona dostosowana do konkretnego przypadku, uwzględniać stopień zaawansowania choroby, indywidualne możliwości pacjenta i jego rodziny.
Ten ostatni objaw, uważany przez wiele osób za najbardziej typowy dla choroby Parkinsona, obserwowany jest u trzech na czterech pacjentów. Drżenie w tej chorobie może być nasilane przez emocje. Jego częstotliwość wynosi 4-6 na sekundę. Często występuje jednostronnie lub dominuje po jednej stronie. Trzeba jednak wyraźnie podkreślić, że przyczyn drżenia jest wiele i umiejętność oceny czy jest to choroba Parkinsona wymaga doświadczenia.
Choć, jak już wspomnieliśmy, najczęściej sprawcą wymienionych wyżej zaburzeń ruchowych jest choroba Parkinsona, to diagnoza musi być poprzedzona dokładnym badaniem, aby nie pomylić tej choroby z drżeniem samoistnym, otępieniem z ciałami Lewy’ego lub zanikiem wieloukładowym. By diagnoza była trafna potrzebne są więc doświadczenie i wiedza lekarza, ale także odpowiednie badania diagnostyczne, zwłaszcza w przypadku osób, które nie mają “klasycznych” (typowych) objawów. Zespół “Promente” pomoże także w uporaniu się z depresją, która często towarzyszy chorobie Parkinsona oraz zaproponuje rehabilitację.
Parkinsonizm nie jest inną nazwą choroby Parkinsona, ale oznacza zespół objawów między innymi takich jak:
Problemy ruchowe mogą występować w:
Pierwsze objawy choroby Parkinsona zauważane są zazwyczaj w wieku 55-65 lat. Najwięcej pacjentów ma 60-70 lat, ale zdarza się także, że chorują nawet 30-latkowie. Jeśli objawy pojawiły się między 21 a 40 rokiem życia, to dolegliwość określa się mianem choroby Parkinsona o wczesnym początku, jeśli przed 21 rokiem życia, to mamy do czynienia z parkinsonizmem młodzieńczym.
Po raz pierwszy dolegliwość opisał James Parkinson w 1817 roku, ale znana jest od stuleci.
Chorobę powoduje ubytek neuronów istoty czarnej znajdującej się w śródmózgowiu pnia mózgu. Nie jest to duży obszar, ale dostarcza on do wielu rejonów mózgu dopaminę, dzięki której przekazywane są impulsy nerwowe pozwalające się poruszać oraz koordynować procesy ruchowe. Gdy neurony istoty czarnej szwankują konsekwencją jest niedobór dopaminy i przewaga aktywności neuronów glutaminergicznych, hamujących jądra wzgórza. Na chorobę Parkinsona choruje 1 procent populacji powyżej 65 roku życia, nieco częściej dolegliwość ta dotyczy mężczyzn. Stosowane obecnie nowoczesne leczenie, sprawia, że średnia długość życia osób chorujących na Parkinsona nie odbiega znacznie od długości życia innych seniorów.
Choroby Parkinsona nie da się wyleczyć, można jednak częściowo zahamować jej postęp poprzez leczenie objawowe. Pozwala ono zachować pacjentowi dość długo sprawność ruchową. Obecnie stosowane leki, to przede wszystkim lewodopa. Można sobie pomóc stosując także środki niefarmakologicznie.
Objawy choroby pojawiają się i narastają bardzo powoli w ciągu kilku, kilkunastu lat. Na początku pacjenci zauważają u siebie spowolnienie ruchowe, niezgrabność ruchów. Dosyć charakterystycznym objawem jest mikrografia, czyli bardzo drobne pismo, u osób, które do tej pory stawiały litery normalnej wielkości. Spowolnione są także procesy psychiczne. Pojawiają się zaburzenia równowagi. Chorzy często łączą początkowe objawy z chorobami stawów, mięśni, reumatyzmem lub sądzą, że to zmiany związane ze starzeniem.
Czasami choroba ma mniej typowy początek. Zaczyna się bólem ręki albo barku, który trudno wyjaśnić. Wcześniej może występować depresja, ogólne osłabienie, rzadziej problemy z pamięcią. U niektórych pacjentów objawy pojawiają się po przykrym doświadczeniu życiowym, po okresie dużego obciążenia emocjonalnego lub wysiłku. Uważa się, że choroba rozwijała się już przed tym zdarzeniem, ale ujawniła się dopiero po, ponieważ w czasie takich trudnych okresów zwiększa się zużycie dopaminy i innych neuroprzekaźników.
W “Promente” podchodzimy do leczenia kompleksowo. Pacjenci mogą liczyć na opiekę neurologa, psychiatry i neuropsychologa. W Centrum prowadzone są także badania naukowe, co daje naszym pacjentom dodatkowe możliwości w zakresie diagnozy i leczenia.
